Pierwsze czwartki o godz.: 18.30
Msze św. z modlitwą o uzdrowienie

Historia powstania odnowy

Preludium

Pod koniec XIX wieku pokorna siostra z Lucca, Elena Guerra, nauczycielka ze gromadzenia Świętego Gemma Galgani, apostołka oddana Duchowi Świętemu pisze pełne ognia listy do papieża Leona XIII, żeby przywiódł Kościół do klimaty żarliwości Zielonych Świąt.

W odpowiedzi na te listy papież Leon XIII wydał w dniu 5 czerwca 1895 r. breve „Provida Matris Charitate”, w którym wszystkie Kościoły zostały zobowiązane do odmawiania Nowenny do Ducha Świętego. Dwa lata później, 9 maja 1897 r. opublikował encyklikę „Divinum illud manus” prawdziwą summa theologica o Duchu Świętym.

1 stycznia 1901 r. papież Leon XIII, w imieniu całego Kościoła zaintonował na początek nowego wieku hymn „Veni Creator Spiritus (O, Stworzycielu Duchu, przyjdź)”, błagając Ducha Świętego, aby Jego moc objawiła się w nowym stuleciu.

W końcu, w dniu 18 kwietnia 1902 r. papież Leon XIII skierował do biskupów list „Ad fovendum in Christiano populo”, w którym przypominał wagę poprzednich dokumentów.

Jednak, apele prezentowane przez papieża Leona XIII i nawoływanie dusz pełnych żarliwości takich, jak Elena Guerra, by powrócić do Pięćdziesiątnicy, znajdowały mały oddźwięk w sercach katolików.

W ówczesnym czasie, coś bardziej wstrząsało i wzburzało społeczeństwo. Był to „Kapitał” Karola Marksa. „Proletariusze wszystkich krajów łączcie się” – ten apel dźwięczał na placach wielkich miast i miał więcej powodzenia niż Kazanie na Górze. Kogo mogło w godzinach tak dramatycznych zainteresować zwracanie się do Ducha Świętego?

Dlatego też, większe zainteresowanie wzbudzała napisana przez papieża Leona XIII encyklika „Rerum Novarum”, poruszająca problemy bardzie praktyczne, bardziej codzienne i pilne: sprawiedliwość społeczna, chleb, praca.

Wspomniane encykliki wydawały się zbyt rozbieżne, jednak były całkowicie współzależne, ponieważ kwestie socjalne, gdy pojawiają się jako problem prawa, są przede wszystkim problemem miłości. Zatem wszyscy mogliby znaleźć ich rozwiązanie jedynie odnajdując się jako bracia w Wieczerniku. Tylko Duch Święty mógłby przynieść braterski uścisk walczących ze sobą klasom, pozwalając im zrozumieć, że nie ma już Żyda ani poganina, nie ma już niewolnika ani człowieka wolnego, nie ma już mężczyzny ani kobiety, wszyscy bowiem jesteście kimś jednym w Chrystusie Jezusie (Ga 3,28)’.

Dużym powodem do zastanowienia jest tajemniczy zbieg okoliczności. Podczas gdy Kościół hierarchiczny i dusze pełne żarliwości wzywają nowego zstąpienia Ducha Świętego na świat, o świcie nowego wieku Duch Święty oznajmił zbliżane się ery charyzmatycznej, i to poprzez ewidentne znaki pojawienia się nowej Pięćdziesiątnicy.

Początki Odnowy w świecie

Pierwszy udokumentowany chrzest w Duchu Świętym nastąpił w Topeka (Kansas) w Stanach Zjednoczonych. W noc Nowego Roku 1900 grupa studentów i młody pastor metodysta, Charles F. Parham, prosili w gorących modlitwach Ducha Świętego o otrzymanie tych samych darów. Jakie On rozdawał Apostołom w Wieczerniku. Młoda dziewczyna, Agnes Ozman poczuła wewnętrzny impuls i skierowała do pastora Parhama prośbę, by położył na niej ręce i wzywał Ducha Świętego, prosząc o wylanie na nią darów, tak jak to dokonywało się w czasach apostolskich.

Agnes powiedziała później: „I w tym momencie poczułam się, jakbym była zanurzona q wezbranej rzece i czułam jakby ogień rozpalił całe moje wnętrze, podczas gdy słowa dziwnego języka, którego nigdy nie uczyłam się wcześniej, pojawiły się spontanicznie na moich ustach, a dusza moja napełniona została nieopisaną radością”.

Jeden z Armeńczyków rozpoznał w tych dziwnych zdaniach swój własny język. Następnego dnia inni studenci i sam pastor Parham otrzymali te same dary.

W tym samym czasie , też w wielu innych miejscach niezależnie od siebie pojawiło się ożywienie charyzmatyczne. Między innymi w Armenii, Walii, Indiach.

Jednakże osoby, które przeżył chrzest w Duchu Święty, doznawały prześladowań w swoich rodzimych kościołach protestanckich. Stało się tak, że ci wszyscy praktykujący charyzmatycy, zostali wyrzuceni z własnych Kościołów. Spowodowało to wyłonienie się nowego wyznania – Kościoła zielonoświątkowego.

Dopiero w latach pięćdziesiątych podczas następnej fali odnowy charyzmatycznej w Kościele protestanckim, osoby które przeżyły chrzest w Duchu Świętym , przestały zakładać nowe kościoły, starając się raczej o ożywienie i odnowienie swoich rodzimych wspólnot.

Katolicka Odnowa w Duchu Świętym

W 1962 r. papież Jan XXIII, rozpoczynając obrady II Soboru Watykańskiego, modlił się: „Duchu Święty, odnów w naszych czasach Twoje cuda, jakby w powtórnej Pięćdziesiątnicy”. Podczas obrad Soboru w 1963 r. między teologami wywiązała się dyskusja na temat aktualności charyzmatów we współczesnym świecie. Owocem tej dyskusji był zapis w posoborowej konstytucji Lumen gentium: „Duch Święty nie tylko przez sakramenty i posługi uświęca i prowadzi Lud Boży oraz cnotami go przyozdabia, ale ‘udzielając każdemu jak chce’ (1Kor 12,11) darów swoich, rozdziela między wiernych wszelakiego stanu także szczególne łaski [charyzmaty], (…) mające na celu odnowę i dalszą pożyteczną rozbudowę Kościoła”.

Wiosną 1966 r. dwaj wykładowcy Uniwersytetu Duquesne w Pittsburghu, niezadowoleni ze swojego dotychczasowego życia chrześcijańskiego, postanowili rozpocząć własne poszukiwania, by ożywić swoją wiarę. W sierpniu tego roku natknęli się na książkę „Krzyż i sztylet” poświęconą działalnością Dawida Wilkersona, pastora zielonoświątkowego, który w sposób niezwykle skuteczny prowadził ewangelizację wśród gangów młodzieżowych, Nowego Jorku. Drugą pozycją, która wywarła duży wpływ na wspomnianych profesorów, była książką Johna Sherilla „Oni mówią innymi językami”. Ta z kolei opisywała dzieje odnowy zielonoświątkowej w Ameryce. Wykładowcy nawiązali kontakty z zielonoświątkowcami, na skutek których, podczas zainicjowanej modlitwy wstawienniczej, otworzyli się na nadzwyczajne dary Ducha Świętego.

W dniach 17 – 19 luty 1967 postanowili razem z grupą studentów odbyć rekolekcje prowadzące do ożywienia wiary. Rozważania były oparte na czterech pierwszych rozdziałach Dziejów Apostolskich. W sobotni wieczór wielu z obecnych doświadczyło zjawiska, które wkrótce zostało uznane za centralne doświadczenie Odnowy, a które zaczęto nazywać chrztem w Duchu Świętym, bądź wylaniem Ducha Świętego.

Odnowa zaczęła się rozprzestrzeniać w licznych regionach świata. Zaangażowali się w nią świeccy, duchowni, księża i biskupi. Tysiące grup modlitewnych, których nie można było ująć w żadnej statystyce, powstawały i rodzą się nadal każdego dnia w Kanadzie, Australii, Nowej Zelandii, Ameryce Łacińskiej i Europie.

Odnowa w Duchu Świętym w Polsce

W latach siedemdziesiątych kilku polskich kapłanów zetknęło się z Odnową Charyzmatyczną poza granicami naszego kraju. Doświadczenie to postanowili przenieść na grunt polski.

Pierwsze zetknięcie się z ruchem Odnowy przeżył ks. Płonka z diecezji bielsko-żywieckiej w 1975 r. W tym samym roku ks. Marian Piątkowski z Poznania był uczestnikiem kongresu charyzmatycznego w Rzymie, gdzie doświadczył chrztu w Duchu Świętym i zapragnął tym doświadczeniem dzielić się z innymi po powrocie do kraju. Ks. Bronisław Dębowski (obecnie emerytowany biskup) spotkał się z ruchem charyzmatycznym w czasie studiów w Stanach Zjednoczonych w 1976 r.

Doświadczenie chrztu w Duchu Świętym stawało się coraz powszechniejsze w Polsce: w grupach Ruchu Światło-Życie, w środowiskach studenckich, czy wreszcie w konkretnych ośrodkach duszpasterskich. W ten sposób powstały pierwsze grupy modlitewne próbujące znaleźć swe miejsce w Kościele. Szczególne znaczenie ma tu udział osób duchowych zarówno księży diecezjalnych, jak i zakonnych w tworzącym się ruchu charyzmatycznym.

W dniach 11-12 lutego 1977 r. odbyło się pierwsze spotkanie w Izabelinie w którym spotkały się osoby, które doświadczyły łaski Odnowy. Byli to ludzie z różnych rejonów Polski: a Katowic, Wrocławia, Łodzi, Warszawy, Białegostoku i Poznania, a w spotkaniu, w dniach 21-22 kwietnia 1979 r. w Magdalence około Warszawa wzięły udział osoby z prawie 50 grup istniejących w Polsce.

Tradycją stały się ogólnopolskie spotkania Odnowy gromadzące z roku na rok coraz więcej uczestników. Co pięć lat odbywają się kongresy ruchu, gdzie gośćmi są znani kapłani i świeccy ewangelizatorzy, związani z odnową. Pierwszy Ogólnopolski Kongres w Duchu Świętym odbył się w Częstochowie w dniach 14-16 października 1983 r.